Van verlies naar nieuw begin: over Max, Recon en mijn nieuwe liefde

Max (Links) en Recon (Rechts)

Een periode van stilte

Soms zijn er periodes waarin je hele wereld even stilstaat. Toen ik afscheid moest nemen van Max, was ik nogal van de kaart. Nog geen vijf maanden later ging ook Recon. Dit raakte mij zo diep dat het wekenlang voelde alsof ik mezelf kwijt was. Ik lag halve dagen in bed, zonder energie of motivatie om mijn kwast op te pakken. Schilderen, wandelen of ook maar enigszins creatief bezig zijn lukte gewoon niet meer, terwijl ik daar normaal zoveel rust en vreugde in vind.

Alsof dat nog niet genoeg was, voelde ik me overspoeld door alle oproepen en foto’s van hondjes die een huis zochten. Zoveel snoetjes, zoveel nood, en zoveel keuzes… Het maakte me verdrietig en machteloos, want ik wilde ze allemaal helpen, maar wist dat dat onmogelijk was.

Vorm geven aan verdriet

Het mooie is dat ook deze gevoelens er mogen zijn. Verdriet en onmacht horen ook bij het leven. Het ging zich uiten op een andere manier; ik schreef namelijk een aantal gedichten, over mijn verdriet, verlies en de zoektocht naar een nieuw hondje.

1001 zielen, een hele meuk Allemaal lief en oh zo leuk. Zoete snoeten hier, stoere snoeten daar, gretige snuitjes waar ik naar staar.

Het zijn er veel, de keuze reuze, ik vind ze leuk, al die neuzen! Dan stort het even op mij in: al die hondjes zoeken een gezin.

Ik weet het, ik ben ook op zoek, sommigen wonen hier zelfs om de hoek.

Maar hoe maak ik een keuze tussen al die lieve schatten? Ze verdienen allemaal die zachte watten. Overmand door keuzestress en verdriet, doe ik snel de site teniet.

Want hoe maak ik nu de juiste keuze? Het aantal hondjes is zo reuze...

Het besef van een gemis

Ondanks dat ik had gezegd dat ik absoluut even geen nieuw huisdier wilde, voelde mijn huis stil en mijn leven eenzaam. Ik merkte dat het zorgen voor hondjes mij een vorm van routine en rust gaf. Ik heb voor verschillende hondjes van andere mensen mogen zorgen, en hoewel ik dat leuk vond, verlangde ik toch weer naar een hondje voor mijzelf. De hondjes van iemand anders zijn immers niet op jou gericht en afgestemd. Eén van die hondjes was een grote labrador, en hoewel hij een enorme knuffelbeer was, deed het mij beseffen dat een grote hond (hoeveel ik daar ook van houd en er prima mee om kan gaan) ook veel zorg met zich meebrengt. Dus besloot ik dit keer voor een kleiner exemplaar te gaan.

Een klein lichtpunt: Nova

En toen ontstond er een klein lichtpunt. Via AR Sofia in Bulgarije, dezelfde organisatie waar ook Recon en Max vandaan kwamen, vond ik Nova. Geloof me: ik heb honderden hondjes gezien en ik raakte er serieus moedeloos van. Maar Nova sprong gewoon uit de foto van het trio (zie hieronder). Ik kreeg nog de vraag of ik écht een klein exemplaar wilde (ze zijn dat niet gewend van mij – Marinka met kleine hondjes, haha), maar Nova had mijn hart gestolen. Dus kwam ze naar Nederland. (Ik moet AR Sofia echt bedanken voor het enorme vertrouwen in mij.)

Nova in het midden

Nova; haar naam betekent nieuw, ster, en licht. En dat is precies wat ze brengt. Een sprankje licht na een donkere periode. Ze is pittig, luid, nieuwsgierig, aanhankelijk (Ze ligt nu letterlijk op mijn armen terwijl ik dit typ) en vol leven. Met haar fijne bouw, felle karakter en de energie van een wervelwind is ze allesbehalve stilletjes aanwezig. Nova maakt duidelijk dat ze er is en dat ze bij me hoort.

Nova bracht weer beweging en liefde in mijn dagen. Stapje voor stapje kwam mijn motivatie terug. Het gemis van Recon en Max blijft, en dat mag ook. Maar Nova heeft een stukje ruimte gevuld dat leeg was geworden, en ik voel dat mijn creatieve energie langzaam weer terugkomt. Het is een proces, van rouw, van stilte, maar ook van nieuwe verbinding.

Ze houdt van zonnen in de tuin

Met tranen en een glimlach deel ik dus dit bericht. Want hoewel ik nog steeds rouw, wil ik ook vieren dat Nova nu deel uitmaakt van mijn leven. En ik hoop dat jullie haar net zo snel in je hart sluiten als ik.

Welkom, Nova.

Nova en ik.