Persoonlijke update: Een laatste afscheid van Max

Deze week was er eentje vol emoties en een zwaar, maar liefdevol afscheid. Max, mijn trouwe maatje, heeft na twaalf mooie jaren, vredig zijn laatste adem uitgeblazen, rustig slapend op de sofa met zijn kopje tegen mijn schoot. Het was een moment van intens verdriet, maar ook van dankbaarheid; zijn laatste momenten waren kalm en vredig, precies zoals ik het voor hem wilde.

Max was meer dan alleen een hond voor me. Zijn reis begon ooit in Bulgarije en bracht hem uiteindelijk naar mij, waar hij de afgelopen jaren onlosmakelijk deel uitmaakte van mijn leven. Maar de laatste maanden waren niet makkelijk. Zijn lichaam kon het niet meer bijhouden, met zware artrose door zijn hele lijfje, verminderde nierfunctie en de steeds toenemende moeite om in de benen te komen. Ondanks medicijnen en al mijn pogingen om het hem gemakkelijker te maken, waren zijn dagen gevuld met pijn en ongemak.

Ik wil Max herinneren zoals hij was toen hij hier nog gezond rondliep: de liefste hond van de wereld. Max had een eigen karakter – speels op zijn manier, een echte kindervriend, en de koning van het snurken. Hij was niet alleen lief maar ook heel slim, een echte puzzeloplosser van hondenpuzzels en een hondje die altijd een manier vond om zijn favoriete speelgoed – een knalgele kip – te bemachtigen. Zijn speelse ogen en eigenwijze karakter zullen altijd bij me blijven.

Woensdagmiddag 6 november ging ik met hem naar de dierenarts, een bezoek waar ik al die tijd tegenop had gezien. Het werd duidelijk dat het voor Max tijd was om te gaan. Later die avond, om half zeven, heb ik hem thuis in laten slapen. Hij heeft tot het laatste moment gevoeld dat hij niet alleen was. De herinnering aan zijn kopje op mijn schoot en zijn rustige ademhaling blijft voor altijd in mijn hart gegrift.

De volgende dag heb ik hem naar het crematorium gebracht, waar hij individueel werd gecremeerd. Vrijdag haalde ik zijn as op, een tastbare herinnering aan een vriend die mij zoveel jaren liefde en gezelschap heeft gegeven.

Max laat ook Recon achter, zijn trouwe vriend. Het is vreemd om hem nu alleen te zien, maar ik weet dat we elkaar door dit verlies heen zullen helpen. Recon was ook tot het laatste moment bij Max. Hij heeft Max gezien en gehoord tot de laatste adem, wat het voor hem hopelijk makkelijker maakt te accepteren dat onze trouwe lieve vriend er niet meer is. Max zal altijd bij ons zijn, niet alleen in de herinneringen maar ook in de manier waarop hij ons leven heeft verrijkt.

Het afscheid nemen van een dierbare vriend doet pijn, en Max was in veel opzichten mijn familie. Het voelt onwerkelijk om zijn kussen leeg te zien en zijn voerbak en speelgoed onaangeroerd. Maar ik weet dat hij nu rust heeft, zonder pijn en ongemak. Het is goed zo, al blijft het zwaar.

Bedankt, Max, voor alles. Je bent voor altijd een deel van me, mijn slimme, speelse, en altijd liefdevolle vriend.